Een paar maanden geleden was ik bij een klant. Een paar sparringsessies naar aanleiding van een organisatieontwikkelingstraject dat niet helemaal vlotjes liep. Een van de zaken die speelde was onvrede van consultants. Algemene klacht: er wordt niet geïnvesteerd in onze persoonlijke ontwikkeling. Hoorde onlangs van de verrassende uitkomst van dit sluimerende conflict.
De organisatie heeft een sterke ‘target driven’ cultuur, gekoppeld aan een hoge individuele bonussen. Er werd (erg) hard gewerkt, en (erg) veel geld verdiend. Om wat aan de onvrede van de consultants te doen (dreigend verloop) werd een trainer ingeschakeld om een voorstel te doen, met daarin elementen van Personal Branding. De directie reageerde negatief op een eerste voorstel dat een freelance trainer had gemaakt. Niet zo zeer de investering in geld was het probleem (dat was er genoeg), maar met name de factor ‘tijd’ (=verloren omzet). Professionals reageerde hierop fel; de directie ging later als nog akkoord met een wat afgezwakt, maar nog steeds (tijds)intensief traject. Toen dat van start leek te gaan en ruimte in de agenda’s gemaakt moest worden, kwam de aap uit de mouw. Gedreven door eigen bonussen, krabbelde de consultants stuk voor stuk terug. Declarabele tijd bleek hen toch te ‘waardevol’ ten opzichte van de tijdsinvestering in een opleiding. David Maisters uitspraak: ‘declarabele uren bepalen je inkomen; niet declarabele uren je toekomst’ kon daar niet veel meer aan veranderen. Gevolg was wel dat de onvrede tussen directie en consultants uit de wereld was en het helder was dat er een gemeenschappelijk drive was: financieel succes op korte termijn!
Of het een verstandige keuze is voor de langere termijn is natuurlijk weer een tweede. ‘Nee’ zal vaak een eerste reactie zijn. Maar dat is m.i. nog niet zo zeker. Iets veranderen wat eigenlijk niemand wil, lukt natuurlijk sowieso niet. De bal ligt nu wel waar hij hoort te liggen. Bij de directie. Aan hen de basale vraag of ze met – ook op de lange termijn – happy zijn met deze keuze. En zo niet, welke fundamentele zaken (bijv formuleren van lange termijn doelen, ander inrichten van beloningsinstrumenten) er eerst anders moeten voordat je een ontwikkelingstraject met een trainer in kan zetten.
2 opmerkingen:
Ik ben het niet eens met jou twijfel of de gemaakte keuze wel zo slecht is. Als iemand niet wil ontwikkelen lukt dat inderdaad niet. De keuze is echter niet zuiver wanneer er een prijskaart gehangen wordt aan de ontwikkelingswens. Natuurlijk hebben medewerkers (en met name consultants) een eigen verantwoordelijkheid in de ontwikkeling, maar de consequenties van een te lage declarabiliteit kunnen ver doorwerken en dus een belemmerende factor zijn. Wel eens dus met je opmerking dat de bal nu ligt waar hij hoort te liggen....
@Charissa: Dank voor je reactie.
Waar mijn inziens hier toch de winst lag, is dat er kleur bekend werd. Aardige was dat wellicht verwachtte roep om verandering van beloningsstructuur er niet kwam. Blijkbaar was er een gemeenschappelijke wens voor korte termijn successen en resultaten.
Er was in de ogen van de consultants dus geen belemmerende factor meer. Weg weerstand.
Wat vervolgens nog niet de vraag wegneemt of die langere termijn doelstellingen niet ook belangrijk zijn. Korte termijn zorgt voor cash (zowel voor consultants als organisatie), nodig voor weer slechtere tijden. Sturen en investeren in de langere termijn (in zeker zin is personal branding dat altijd) creert vooral 'waarde' (letterlijk). Of en hoe je dat wil is een issue van de aandeelhouders/directie (hier dezelfde), daar ligt de bal rond dit onderwerp dus.
Een reactie posten